රට පුරා විවිධ ප්‍රශ්න මත විවිධාකාර සටන්පාඨ ඔස්සේ විරෝධතා සිදුවන බව විද්‍යුත් ජනමාධ්‍ය තුළින් අපි අඛණ්ඩව දකිමු.

පොහොර ප්‍රශ්නය ගොවීන්ගේ ප්‍රශ්නයයි. බඩුමිල ඉහළ යෑම තවත් පෙදෙසෙක සටන් පාඨයයි. තවත් තැනක සෞඛ්‍ය සේවකයෝය. තවත් තැනක ගුරුවරුන්ය. තවත් තැනක ශිෂ්‍යයින්ය. මේ සියල්ල අඩු වැඩි වශයෙන් අප මුහුණ දෙන ආර්ථික අර්බුදය තුළින් මතුවන්නා වූ ඒවාය.

මීට නායකත්වය දෙන දේශපාලන පක්ෂ සිටින බව නොරහසකි. විපක්ෂය එවැනි අවස්ථාවලදී ඉදිරිපත්වීම පුදුමයට කරුණක් නොවේ. 2015-2019 දක්වා දැන් ආණ්ඩුවේ සිටින පොහොට්ටුවේ අයද, එදා හැසිරුණේ එලෙසමය. එක් පැත්තකින් එය විපක්ෂය වෙත පැවරෙන වගකීමකි. ඒ ගැන රජය කලබල විය යුතු නොවේ. විරෝධතාවය මූලික ප්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අයිතියකි. එය වළක්වාලීමට බලය යෙදුවහොත් ඊට ප්‍රතික්‍රියා දක්වන්නේ ප්‍රචණ්ඩත්වයෙනි. එය අපේ රටේ මෙන්ම සියලූ රටවල දැකිය හැකිය.

රජයක දක්ෂතාවය, එය උපායශීලිව පාලනය කිරීමය. තිස් වසරක යුද්ධය ඇති වූයේ එලෙසිනි. භාෂා ප්‍රශ්නය කෙළවර වූයේ එල්.ටී.ටී.ඊ. ත්‍රස්තවාදයෙනි. එහි ආරම්භය ආපසු හැරී ඉතිහාසය දෙස එබී බැලූවහොත් අපේ මතකයට එන්නේ ගාලූ මුවදොර දමිළ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ උපවාසයයි. උපවාසය කෙළවර කරවූයේ මැර ප්‍රහාරවලිනි. ඉන් පෙර 1955 වසරේදී දමිළ භාෂාවට සාධාරණ තැන ඉල්ලා සමසමාජ සහ කොමියුනිස්ට් පක්ෂ පැවැත් වූ රැස්වීම් දෙක කෙළවර වූයේ මැර බලය හා පොලිස් බලය යොදවමිනි. 1955-2009 යුද්ධ අවසානය දක්වා සිදුවූ දේ දෙස ආපසු හැරී බලන විට අපට බැසිය හැකි නිගමනය, රට පාලනය කරන අය උපායේද දක්ෂ විය යුතු බවයි.

ප්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට, උපායශීලිත්වය, ඉවසීම, දරා ගැනීමේ ශක්තිය, අනිවාර්ය අවශ්‍යතාවයන්ය.

එම පෙරවදන ඉදිරිපත් කළේ පසුගියදා ඇති වූ සිද්ධීන් දෙස බලා රජයට උපදෙසක් දීමටය. එහිදී අප ප්‍රශ්නයේ හැම පැතිකඩක් සේම සමස්ත දේශපාලන තත්ත්වය සහ ඊට පසුබිම්වන ගෝලීය දේශාපාලන වර්ධනයන් සහ ප්‍රවණතා සැලකිල්ලට ගනිමු.

වත්මන් ගෝඨාභය ආණ්ඩුව උපතේ සිට මුහුණ දෙන්නාවූ අභියෝග ඇත. පළමුව ආර්ථික අර්බුදය. එය 1978 නව ලිබරල්වාදී ආර්ථික උපාය මාර්ගයේ කූඨප්‍රාප්තියයි. එය අර්බුදයට පත්ව ඇත. වත්මන් රජයේ බහුතරයට ඒ පිළිබඳව අවබෝධයක් නැත. අමාත්‍ය මණ්ඩලය ගත්තද, තත්ත්වය එයමය.

දෙවනුව, උපතේ සිටම බටහිර අධිරාජ්‍යවාදීහූ මෙම ආණ්ඩුව පිළිබඳ පැහැදීමක් නැත. ඒ ඔවුන්ගේ ග්‍රහණයට ලක් නොවීමයි. එම නිසා අස්ථාවර කිරීම්, පාලනය වෙනස් කිරීම්, ඔවුන්ගේ න්‍යාය පත‍්‍රයේ ඇති බව අපි දනිමු. ඔවුන් බලා සිටින්නේ වේලාව එළඹෙන තෙක්ය. එය ගෝලීය උපාය මාර්ගික අවශ්‍යතාවයකි. ඒ බව දන්නා අය රජය තුළ සිටින්නේ ස්වල්ප දෙනෙකි.

තුන්වෙනුව, කලාපීය භූ දේශපාලනික උපාය මාර්ග ක්‍රියාත්මක වන බවද, අපි දනිමු. චීන විරෝධය එහි එක් ලක්ෂණයකි.

1956-2019 දක්වා, ප්‍රතිගාමීත්වය බලයේ රැදී සිටීමට සහ යළි බලයට පැමිණීම සඳහා යොදා ගනු ලැබූ ප්‍රධාන සටන් පාඨය ‘ප්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය’යි ඔවුනටද එය මතක් වෙන්නේ විපක්ෂයට පත්වුවායින් පසුවය. 2015 ආණ්ඩු වෙනස සඳහා යොදා ගත්තේද එම සටන් පාඨයයි. විපක්ෂයට අවශ්‍ය කොන්දේසි නිර්මාණය කරදීමට බලයේ සිටින පක්ෂයද ක්‍රියාකරන සැටි අපි දැක ඇත්තෙමු.

2019 නොවැම්බර්හීදි බලයට පත්වූ වත්මන් ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ රජයට වයස මාස 20කි. තවත් ඉතිරිව ඇත්තේ මාස 40කි. මීළග ජනාධිපතිවරණ උණුසුම හටගන්නේ ඊට වසරකට පමණ පෙරය. ඒ අනුව ඇත්ත වශයෙන්ම තව ඉතිරිව ඇත්තේ මාස 28කි. මේ බව ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු පොහොට්ටුවේ මැති ඇමැතිවරු, වොයිස්කට් නායකයෝ තේරුම් ගත යුතුය. උක්ත ත්‍රිත්ව අර්බුදය හමුවේ ඉතිරිව ඇති මාස 28 ප්‍රශ්න විසඳීමට ඇති කාලය සුළු කාලයකි.

නොබෝදා ගුරු සංගමයක් සිදුකළ විරෝධතාවයට සහභාගී වූයේ සාපේක්ෂව ස්වල්ප පිරිසකි. රජය කළ යුතුව තිබුණේ නීතිය සහ බලය තිබුණාද එම විරෝධයට ඉඩදී බලා සිටීමය. සෞඛ්‍ය නියෝග යොදා ගැනීමටද අවශ්‍ය වූයේ නැත. වසංගතය බෝවූයේ නම් ඒ එම විරෝධතාකරුවන්ටය. පොලිසිය ඔවුන් අල්ලාගෙන ගොස් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කොට ඇත. ඇප ලබා දුන් පසු, ඔවුන් නිරෝධායනවලට යොමු කිරීම මෝඩ තකතීරුකමකි. විපක්ෂයේ උගුලට රජය හසුවූ බව අපේ නිගමනයයි. දැන් ප්‍රශ්නය ජාත්‍යන්තරයටද, ගොස් ඇත. පොලිස් ඇමැති දක්ෂ හමුදා නිලධාරියෙකු විය හැකිය. එහෙත්, දේශපාලන කෝඩුකාරයෙකි. සර් ජෝන්ගේ දේශපාලනය, සරත් වීරසේකර අනුගමනය කර තිබේ. එය මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන ශෛලිය නම් නොවේ. ජේ.ආර්. ජයවර්ධනද එම පාලන ශෛලිය අනුගමනය කිරීමට ගොස් අපකීර්තියට පත් වූ හැටි වීරසේකර අමාත්‍යතුමා නොදන්නවා විය හැකිය. විරෝධතාකරුවන්ට වසංගතය වැළද ගන්නට ඉඩදී පොලීසිය කළ යුතුව තිබූයේ ඒ දෙස නොබලා සිටීමය. ආණ්ඩු වෙනසකට හොඳම අයුධය ප්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය බව NGO නඩයත්, එම නඩය පිටුපස සිටින බටහිර බලවතුන්ද දනිති.

බණ්ඩාරනායක ඝාතනයේ සිට මේ දක්වා විවිධ අවස්ථාවල දේශපාලන අස්ථාවරභාවයක් ඇති කරලීමට යොදා ගත් උපක්‍රම වත්මන් පෙහොට්ටු මන්ත්‍රීවරු දන්නේ නැත. දන්නේ නැත්නම් මහින්ද රාජපක්ෂ, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, නිමල් සිරිපාලද සිල්වා, දිනේෂ් ගුණවර්ධන වැනි නායකයින්ගෙන් දැන ගත හැකිය. යහපාලන රජයේ අවසානය ආරම්භ වූයේ දින 50 මහ බැංකු හොරකමින්ය. පොහොට්ටු ආණ්ඩුව ගත වූ මාස 20 තුළ ප්‍රශ්න සමනය කරනවා වෙනුවට ඒවා කළමනාකරණය වෙනුවට, ක්‍රියා කළේ අර්බුද නිර්මාණය වන ආකාරයටය. මේ ආණ්ඩුව කෝඩුකාරයෙකු වශයෙන් හැසිරෙනු අපි දැක ඇත්තෙමු.

සීනී මංකොල්ලය, පොහොර ප්‍රශ්නය ගිනිගත් නැව පිළිබඳ ප්‍රශ්නය, වසංගතයේ දෙවන සහ තුන්වන රැල්ල, තෙල් ප්‍රශ්නය, සහල් මිල ප්‍රශ්නය ආදී ප්‍රශ්නවලදී ප්‍රදර්ශනය කර ඇත්තේ දේශපාලන කෝඩුකාරකමයි. තිස් වසර යුද්ධය නිමා කළ ආකාරයට ගැඹුරු ආර්ථික අර්බුද ගෝලීය වසංගත විසඳිය නොහැකිය.

පොහොට්ටු ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානතම දුර්වලකම සාකච්ඡා, සම්මන්ත්‍රණ, සංවාද, විවේචන-ස්වයං විවේචනවලට දක්වන අරුචියයි. ගෝලීය - කලාපීය - ජාතික ප‍්‍රශ්නවලට සහ අභියෝගවලට මුහුණ දීමේදී දේශපාලන පරිණතභාවය අනිවාර්ය අවශ්‍යතාවයකි.

පොහොට්ටු ආණ්ඩුව පිහිටුවා මාස දොළහක් ගත වී ඇතත්, තවමත් පොහොට්ටු නායකයින්ගේ (කැබිනට් එකේ නොවේ) දේශපාලන සාකච්ඡාවක් කැඳවා නැති බව වාර්තා වේ. රට මුහුණ දෙන අර්බුද පිළිබඳ අවබෝධයක් ජනතාව තුළ තබා මන්ත්‍රීවරුන් තුළවත් නැතිබව පාර්ලිමේන්තුවේ හැසිරීමෙන් දැක ගත හැකිය.

ජනාධිපතිතුමා සෙසු ජනාධිපතිවරුන් මෙන් නොව දිනපතා කාර්යාලයට එන උදේ 9.00 සිට රාත‍්‍රි 9.00 දක්වා වැඩ කරන බව රට නොදනිතත්, අපි දනිමු. එහෙත් ජනාධිපතිතුමා ඇමැතිවරුන්ට, මන්ත්‍රීවරුන්ට, පාක්ෂිකයන්ට, ජනතාවට, විපක්ෂයට දුරස් නම් පැය 24ම වැඩ කළද, ඵල රහිත වනු ඇත. එබැවින් එම පාලන ශෛලියේ වෙනසක් සිදුවිය යුතුය.

එසේ නොවූවහොත්, ජනාධිපති නිලධාරි අතළොස්සකගේ සිරකරුවෙකු වෙනවා නොඅනුමානය.

ජනාධිපතිට ඡන්දය දුන් හැට නව ලක්ෂයම තවමත් ඔහු කෙරෙහි තැබූ විශ්වාසය රදවා ගෙන ඉවසීමෙන් බලා සිටින බවද දනිමු.

‘සත්‍ය සොයා ගත යුත්තේ යථාර්ථයෙනි’ - මෙය චීන නායක ඩෙන්ෂියා ඕගේ කියමනකි. චීන සාර්ථකත්වයේ රහස එම වාක්‍ය තුළ ඇත.

චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ සියවන සංවත්සරය 2021 ජූලි 1 වැනිදා නිල වශයෙන් උත්කර්ෂවත් අන්දමින් බීජිං නුවර දී පැවැත්විණ. මේ ලියන මොහොත වන විට මේ ජූලි 6 වැනිදා ලොව පුරා දේශපාලන පක්ෂ - කොමියුනිස්ට්, කම්කරු, ප්‍රගතිශීලි, ප්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පක්ෂ අන්තර්ජාල තාක්ෂණය හරහා ජගත් සමුළුවක් පැවැත්වීමටද කටයුතු සූදානම් කර තිබේ.

චීනයේ වේගවත් ආර්ථික වර්ධනය දරා ගන්නට බැරි, ශ්‍රී ලංකාවේ ධනපති මාධ්‍ය අයිතිකරුවන් වියරු වැටී සිටිනු දැකිය හැකිය. එහි නායකත්වය ගෙන තිබෙන්නේ විජේවර්ධනලාට අයිති ‘ටයිම්ස්’ පත්තර බිස්සට සහ විද්‍යුත් ජනමාධ්‍ය ‘සිරස’ මහරාජාලාටය. ජූලි 4 ඉරිදා ‘සන්ඬේ ටයිම්ස්’ පත‍්‍රයේ ප්‍රධාන කතෘවරයාම තම කතු වැකියෙන් චීන විරෝධයේ පළමුවන ජනමාධ්‍ය ප්‍රහාරය වියරු ලෙස එල්ල කොට තිබේ. ජනමාධ්‍ය නිදහස කඩතුරාව පිටුපස මෙතෙක් සැගවී සිටි ‘ඉරිදා ටයිම්ස්’ කතුවරයා සිය සැබෑ අධිරාජ්‍ය ගැති, බටහිර ගැති, ප්‍රතිගාමී, හණමිටි දේශපාලන දෘශ්ඨිය අනාවරණය කර ඇත.

බ්‍රිතාන්‍ය යටත්විජිත පාලන සමයේ ආරම්භ කළ ‘ටයිම්ස්’ සමාගම සුදු අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ ප්‍රධාන හඬ විය. ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රධානතම ධන කුවේරයෙකු වූ ‘මාතර යටියන මහත්මයාගේ’ පුතු වූ එවකට යු.ඇන්.පී.යේ නුවරඑළිය මන්ත්‍රී ඩොනල්ඞ් රණවීර එය මිළදී ගත්තේ ලේක් හවුසිය ජනසතු කළ විටදීය. ශ්‍රී ලංකාවේ විශාලතම තේ වැවිලිකරු වූ ඔහුගේ තේ වතු ජනසතුවට හසුවූ පසු එම වන්දි මුදල්වලින් ‘ටයිම්ස්’ පත‍්‍රය සුද්දන්ගෙන් මිළදී ගත් කතාව දන්නේ ටික දෙනෙකි. ලේක් හවුසය අහිමිවූ විජේවර්ධන + ජයවර්ධන පවුල ඩොනල්ඞ් රණවීරගෙන් ටයිම්ස් පත්‍ර බිස්ස මිළදී ගත් කතාවද දන්නේ ටික දෙනෙකි.

අද ‘සන්ඩේ ටයිම්ස්’ ප්‍රධාන කතුවරයා අනුගමනය කරන්නේ එදා සුද්දන් අයිති කරගෙන සිටි කාලයේ යොදා ගත් වියරු භාෂාවෙකි.

1917 ශ්‍රේෂ්ඨ ඔක්තෝම්බර් විප්ලවය ජයග්‍රහණය කරන විට, ඒ පිළිබඳව පළමු ප්‍රකාශය නිකුත් කළේ සර් පොන්නම්බලම් අරුණාචලම්ය. ලංකා ජාතික සංගමයේ සභාපති වූ සර් පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් මෙසේ කියා සිටියේය. ”රුසියාවේ කම්කරු පන්තිය බලය අල්ලලා පින්ලන්තය ඇතුළු සාර් රජු අල්ලා ගෙන සිටි රටවලට නිදහස දීලා. අපට දැන් මිතුරෙකු ඉන්නවා. බය වෙන්න දෙයක් නැහැ.” ඔහු මෙම ප්‍රකාශය කළේ ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ සමුළුවකදීය. ඔහුට එරෙහිව එදා ‘ටයිම්ස්’ පත්‍රයේ කතුවරයා කතු වැකියෙන් සර් පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් බොල්ෂෙවික්වාදියෙකු යැයි හංවඩු ගැසීය.

සර් පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් ලංකා ජාතික සංගමයේ සභාපති ධූරයෙන් එළවා දැමීමට සේනානායක, විජේවර්ධන, සර් බාරෝන් ජයතිලක සමඟ කුමන්ත‍්‍රණ කළ කතාවද, දන්නා අය ටයිම්ස් පත්‍රයේ හෝ ලංකාදීප පත්‍රයේ හෝ අද නැත. එහි යටි අරමුණ කොමියුනිස්ට් විරෝධයයි.යටත් විජිත ක්‍රමය ලොවින් පහ කළේ එම ශ්‍රේෂ්ඨ ඔක්තෝම්බර් විප්ලවය නිසා බව වත්මන් ටයිම්ස් කතුවරයා දන්නවාද? නොදන්නවා නම්, ඩඩ්ලි සේනානායක අගමැති කාලයේ ඔක්තෝම්බර් විප්ලවය ගැන පළකළ අදහස් ලේක් හවුස් පත‍්‍රවලද පළවිය. එම විප්ලවය ශ්‍රේෂ්ඨ වශයෙන් ඉතිහාසඥයින් හඳුන්වන්නේ එහි ඵෙතිහාසික කාර්‍යභාරය අගය කරලීමට සහ සදා මතකයේ තබා ගැනීමටය. සෝවියට් සංගමය බිඳ වැටුණද, ශ්‍රේෂ්ඨ ඔක්තෝම්බර් විප්ලවය ඉතිහාසයේ සදා රැදී පවති.

පළමුවන ඩී.එස්. සේනානායකගේ ආණ්ඩුවේ පළමුවන කොමියුනිස්ට් විරෝධියා බවට පත්වූයේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධනයි. ඔහුට ‘යැංකි ඩිකී’ යන නම යෙදුණේ ජයවර්ධන පවුල විජේවර්ධන පවුලට හේත්තු වූ පසුවය.
අධිරාජ්‍යවාදයේ ගර්භාෂයේ පිළිසිඳගත් ටයිම්ස් පත‍්‍රය එදා සෝවියට් විරෝධී ප්‍රචාරයේ නායකත්වය ගත්තා සේම, අද චීන විරෝධී ප්‍රචාරයේ නායකත්වයද ගෙන තිබේ. එදා කතුවරයා සුද්දෙකි. අද කතුවරයා කල්ලෙකි.
චීන විප්ලවය සිදුවූයේ 1949දීය. දැන් වසර 72ක් ගතවී ඇත. වසර 72කට පසු හදිසියේ චීන විරෝධයක් දියත් කළේ ඇයි? අවිවාදයෙන්ම චීනය ලොවේ දෙවන නොව පළමුවන ආර්ථික බලවතා බවට පත්වෙමින් සිටින නිසාය. ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප්, බැරැක් ඔබාමා, ජෝ බයිඩන් යන ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරු වියරු වැටී තිබෙන්නේද, කොමියුනිස්ට් විරෝධය නිසාය. චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂය තව දුරටත් කොමියුනිස්ට් පක්ෂයක් නොවේ යයිද, 1978 සිට ධනවාදය වැළද ගත්තේ යයිද, එම කතුවරයා එම කටින්ම කියා සිටී. කතුවරයා තැති ගැන්වී තිබෙන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ දේශප්‍ර්මී, ජාතිකවාදී ජනතාව චීනය අගය කරන බැවිනි. ශ්‍රී ලංකාවේ ඇතැම් ධනපතියන්ද, චීන ආර්ථිකයෙන් වාසි ලබා ගන්නා බව කතුවරයා දනී. එනිසා ඔහු යොදා ගත්තේ ‘චීන කොළනියක්’ය යන ට්‍රම්ප්ගේ චවනයයි.

චීන විප්ලවය සිදුවූ බව ප්‍රකාශයට පත්වූයේ 1949 ඔක්තෝම්බර් 1 වැනිදාය. ප්‍රථමයෙන් නව චීනය පිළිගත් රටවල් අතර සෝවියට් සංගමය ඇතුළු සමාජවාදී රාජ්‍යයන් විය. ඉන්දියාව, පාකිස්ථානය සහ ඉන්දුනීසියාව, ශ්‍රී  ලංකාව චීනය පිළිගත්තේ ඊට මාස 5කට පසුවය. එදා ඩී.එස්.සේනානායක සහ බ්‍රිතාන්‍ය ආණ්ඩුව අතර වූ ආරක්ෂක ගිවිසුම සහ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය චීනය පිළිගැනීමට හරස් විය. සයවන ජෝර්ජ් රජුගෙන් අවසරය ලැබෙන තෙක් මාස 5ක් ප්‍රමාද විය. ඒ අවස්ථාවේ ලංකාව සෙසු රටවල්වලින් කොන් විය.

1952 ඩඩ්ලි සේනානායක ආණ්ඩුවට බලයට පැමිණි විගස ගැඹුරු ආර්ථික අර්බුදයකට මුහුණ පෑමට සිදුවිය. සහල් හිගයකි. රබර්වලට මිලක් නැත. අය-වැය හිගයකි. ගෙවීම් වශයෙන් හිගයකි. ආහාර ඇමැති සර් ඔලිවර් ගුණතිලක සහ මුදල් ඇමැති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ලොව පුරා ගියත්, ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් නොවීය. ඩොලර් සහ පවුම් හිගයකි.

චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂය බලයට පැමිණ වසර 2 1/2ක් ගතවූවා පමණය. චීන - ශ්‍රී ලංකා වෙළද ගිවිසුමට යෑමට බල කෙරුණි. ඊට මැදිහත් වූයේ පූජ්‍ය උඩ කැන්දවල සිරි සරණංකර හිමියන්ය. එය ඉතිහාසයේ සැගවී තිබෙන රහසකි. චීනයේ පළමු පැවිදි මිතුරා වූයේ ඒ හිමියන්ය.

චීනය බලවත් වූයේ වෙළදපල නිසා බව ටයිම්ස් කතුවරයා කියන්නේ වෙලදපොල අධිරාජ්‍යවාදය උරුම කරගත් ධනවාදයට පමණක් අයිති දෙයක් බව පෙන්වාදෙමිනි. මාක්ස්වාදයේ මූලධර්ම නොදන්නා නව ලිබරල්වාදය ගැන පමණක් දන්නා ටයිම්ස් කතුවරයාගේ දේශපාලන නූගත්කම නොපෙන්වන ලෙස කියා සිටිමු. ගොනා උම්බෑ නොකීවත් ඌ ගොනා බව අපි දකිමු. ටයිම්ස් කතුවරයාගේ උම්බෑවෙන් ටයිම්ස් කතුවරයා අධිරාජ්‍යවාදී ගැත්තෙකු බව ලොවටම ප්‍රරදර්ශනය කර ඇත.

චීනය අද පත්ව තිබෙන තත්ත්වයට පත් වූයේ කිසිදු රටක ප්‍රාග්ධනය සොරාගෙන සූරා කෑමෙන් නොවේ. චීනයේ ඉතිරිකිරීම් ප්‍රතිශතය 50%-60% අතරය. ප්‍රාග්ධනය ඒකරාශී වූයේ ඒ මගිනි. චීන කම්කරු පන්තිය අඩු වැටුප් ලබමින් ලෝක වෙළදපොලින් භාණ්ඩ සපයා ලබාගත් විදේශ විනිමය සංචිතයයි. චීන ජනතාව කැපවීමක් කළ බව සැබෑය. එහෙත් එම ශ්‍රමයේ ඵලය එක්රැස් වූයේ චීන රාජ්‍ය බැංකුවලය.

චීනය ලොවේ අංක එකේ අපනයනකරුය. අංක එකේ ආනයනකරුය. අංක එකේ විදේශ විනිමය සංචිතයයි. අංක එකේ වෙළදපොලයි. අංක එකේ ඉතිරි කිරීම් සංචිතයයි.

ප්‍රාග්ධනයත් චීනය සතුය. වෙළදපොලත් චීනය සතුය. මේ වසරේ සිට තාක්ෂණයත් චීනය සතුය. තාක්ෂණය බටහිරින් ගත් තාක්ෂණය බව සැබෑය. එහෙත් ඒවා මිනිසාගේ නිර්මාණයන්ය. බටහිර බලවතුන්ගේ ප්‍රාග්ධනය මත සොයාගත් තාක්ෂණය විය හැකිය. එහෙත් ඒවා ශ්‍රමයේ ඵලයි.

චීනය මේ තත්ත්වයට පත්වූයේ ස්ව ශක්තියෙනි. සෝවියට් ආර්ථිකය බිද වැටීමෙන් චීනය අවශ්‍ය පාඩම් ඉගෙන ගත්තේය. සමාජවාදය ගොඩ නගන ආකාරය කිසිදු පොතක නැත. එයත් මිනිසාගේ නිර්මාණයකි. සෝවියට් දේශය චීනය පමණක් නොව ලොව පුරා ශ්‍රමිකයින්ගේ නිර්මාණයන් අද යොදා ගනු ලබන්නේ පොදු ජනතාව වෙනුවෙනි. ඇමෙරිකාවේ මෙන් 1% ධනපතින්ට පමණක් නොවේ. ටයිම්ස් කතුවරයා ධනවාදයේ පියා වන ඇඩම්ස් ස්මිත්ගේ හෝ කාල් මාක්ස්ගේ (කපිටාල්) ප්‍රාග්ධනය කෘති කියවා නැති බව පෙනේ.

වොෂින්ටනයෙන් පිටකරන ධනේශ්වර ආර්ථික විද්‍යාඥයින්ගේ වට්ටෝරු කියවා කතු වැකි ලියනවා විය හැකිය.

විජේවර්ධන පවුලේ කුලියට කහින ටයිම්ස් කතුවරයා 21 වන සියවසේ තුන්වන දශකයේ උගතුන්ගේ නව ආර්ථික විද්‍යා කෘතීන් කියවිය යුතු බව අපි කියා සිටිමු. මේ මග ඔස්සේ ගොසින් පොඩි රුවන් විජේවර්ධන රටේ නායකයා කරන්න බැරි බව අපි කියා සිටිමු. ඔහුටද සිදුවන්නේ සජිත් ප්‍රේමදාසට සිදුවෙමින් පවතින දෙයයි. අනුන්ගේ නොතේරෙන පොත් කිහිල්ලේ ගහ ගෙන යන දේශපාලඥයින් 21 වන සියවසට ගැලපෙන්නේ නැත. ලෝකය වේගයෙන් වෙනස් වන බව මාධ්‍ය මෙහෙයවන මොවුන් දැන ගත යුතුය.

මහ මැතිවරණය නිමාවූයේ අගෝස්තුවේ වුවද, එක්සත් ජාතික පක්ෂයට හිමි වූ එකම ජාතික ලැයිස්තු මන්ත‍්‍රී ධුරයට, පුරා වසරකට ආසන්න කාලයක් හිස්ව පැවතිය. ඒ පැහැදිලිවම සැලසුම් සහගතව ‘මැනලා ගත්’ පියවරකි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකයා දැන් ඒ සඳහා පත් කරනු ලැබ ඇත.

1978 විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය සැලසුම් සහගතව නිර්මාණය කරනු ලැබුවේ, ශ්‍රී ලාංකීය ධනපති පන්තිය සදාකාලිකව බලයේ රැඳී සිටීමේ පන්තිමය අවශ්‍යතාවය අනුවය. ජේ.ආර්. ගේ සිහිනය සැබෑ නොවීය. සිදුවූයේ පක්ෂය දෙකඩ වීමය. පාර්ලිමේන්තු නියෝජනය බිංදුවට බැසීමය. ශ්‍රී ලංකාවේ ධනපති පන්තියේ නායකයා පාර්ලිමේන්තුවෙන් පමණක් නොව දේශපාලනයෙන්ද ඉවත් කරලීමය. මෙය ශ්‍රී ලංකාවේ ධනපති පන්තියට පමණක් නොව ලෝක ධනපති පන්තියට මෙන්ම අධිරාජ්‍යවාදී කඳවුර ලද ප්‍රබල පසුබැස්මකි. ඇමරිකන්-බ්‍රිතාන්‍ය- ප්‍රංශ තුන් ඈදුරුව නිර්මාණය වූ බහුභූත ආණ්ඩුක්‍රම  ව්‍යවස්ථාව රටම අර්බුදයට ලක් කොට ඇත.

රනිල් වික්‍රමසිංහ යනු පූර්ව සැලසුම් ඇතිව හදා වඩා පෝෂණය කර ධනපති පංතියේම අතිජාත පුත්‍රයාය. ජේ. ආර්. ජයවර්ධන නොහොත් ‘යැංකි ඩිකී’ වශයෙන් නම් දැරූ ධනපති පන්තියේ නායකයා, පළමු විධායක ජනාධිපති වශයෙන් පත් වන විට තමන්ගේම කැලණිය ආසනයේ කොටසකින් බිහිවූ තම බියගම ආසනයේ හිමිකම තම බෑණා වෙත ලබා දුන්හ. 1977-2020 දක්වා පුරා වසර 43ක් පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කළ රනිල්ගේ අඛණ්ඩ නියෝජනය රඳවා තබා ගැනීම සඳහා ඔහු ගම්පහ දිස්ත‍්‍රික්කයෙන් ඉවත්කරනු ලැබ, වඩා සුරක්ෂිත කොළඹ දිස්ත‍්‍රික්කයට ගෙන එනු ලැබුවේ රටේ අවශ්‍යතාවයට නොව ධනපති පංතියේ අවශ්‍යතාවයටය.

රනිල් සිය 43 වසරක පාර්ලිමේන්තු ජීවිතයේ පසුපෙළ මන්ත්‍රීවරයෙකු වී සිටියේ නැත. ආරම්භයේදීම උප ඇමැතිවරයෙකු, අමාත්‍යවරයෙකු, සභානායක, අගමැති, විපක්ෂ නායක ආදී ධුර දරමින් සිටි මුල් පෙළේම නායකයෙකි. පසුපෙළ මන්ත්‍රීවරයෙකු නොවීමද, ඓතිහාසික වාර්තාවකි. මුළු 43 වසර පුරාම රජය නඩත්තු කළ එකම මන්ත්‍රීවරයාය. පළමු දින සිටම නිල වාහනයකට හිමිකම් ලැබූ කුමරෙකු විය. රේගු බද්දෙන් තොර වාහන කීයකට ඔහු හිමිකම් ලබන්නට ඇත්ද? සෑම දිනම නිල නිවාසයකට හිමිකම් ලැබූ එකම මන්ත්‍රීවරයා ද විය හැකිය. නිදහසින් පසු මෙතරම් වාසනාවක් ලැබූ තවත් කුමාරයෙකු සිටියේ නැත.

ඔහුට තම ආසනය පවා අහිමි වනු ඇතැයි ජේ.ආර්. ජයවර්ධන සිහිනෙන්වත් නොසිතන්නට ඇත. ‘ඔටුනු පළඳන්නට කුමරෙකු නැතැයි’ පළමු විධායක ජනාධිපති ධුරයට පත් ජේ.ආර්. කියා සිටියද, ඒ ඔටුන්න හිමි කුමරා පුතා නොව රනිල් බෑනා විය.

එවැනි පුතෙකු නොසිටියද, පුතුට වඩා ධනපති පන්තිය රැකුමට ඔහු වඩාත් සුදුසු පුද්ගලයා වශයෙන් තෝරා ගත්තේ තම ලේ බෑණාය. රනිල් පරදින විට අහිමි වූයේ පවුලට කුමාරයෙකු නොව, සිය ධනපති පන්තියට ආරක්ෂකයෙකුය.
පක්ෂය දෙකඩ වූයෙන්, ඔහු පරාජයට පත්වූයේ ඔහුගේ වරදින් මිස, සජිත් ප්‍රේමදාසගේ දක්ෂකම නිසා නොවේ. තමන්ගේම ලේ නෑදැයා වූ රුවන් විජේවර්ධන නියෝජ්‍ය ආරක්ෂක ඇමතිවරයා ලෙස පත් කොට, නායකත්වයට සූදානම් කරන විට හිටපු ජනාධිපති රණසිංහ ප්‍රේමදාසගේ පුතා කරළියට පැමිණ හමාරය. රුවන් ගොඩනැගීමට රනිල් පමා වූවා වැඩිය. ධනපති පන්තියට වඩාත් සුදුසු හා ගැලපෙන පුද්ගලයා ‘රුවන්’ බවට රටට ප්‍රදර්ශනය කිරීම රනිල් අතින් ප්‍රමාද විය. ඒ අතර, සජිත් කරලියට ගොඩ නැඟුවේ සාම්ප්‍රදායික ධනපති පන්තිය විසින් නොව, නව ලිබරල් ධනපති පන්තියේ පුරෝගාමියෙකු වන ‘සිරස’ මාධ්‍ය ජාලයේ අධිපති මහරාජා විසින් බව දන්නේ ටික දෙනෙකුය. ‘සිරස’ මාධ්‍ය ජාලය දිගින් දිගටම රනිල්ට ප්‍රහාර එල්ල කළේ සජිත්ට තැන ලබා දීමට මිස රනිල් පලවා හැරීමට නොවේ. සජිත් යූ.ඇන්.පී.යේ නායකයා බවට පත්වෙන බවට, සහතිකයක් තිබුණේ නම්, සිරස එසේ රනිල් එළව එළවා පහර දීමට තරම් සාහසික නොවන්නට තිබුණි. සජිත් විකල්ප යූ.ඇන්.පී.යක් ගොඩ නැගීමට තීරණය කළේ තමන්ට ජනපතිකම තබා අගමැතිකමවත් සහතික නොවූ බැවිනි. නව පක්ෂයක් ගොඩ නැගීමට හැර අන් දෙයක් කිරීමට ඉතිරිව නොතිබිණ.
දැන් ගැටුම ‘ලංකාදීප’ මාධ්‍ය ජාලය සහ ‘සිරස’ මාධ්‍ය ජාලය අතර වූ ධනපති පන්තිය තුළම වන, ධනපති පන්තියේ නායකත්වය සඳහා වූ අරගලයකි.

ජාතික ලැයිස්තුව නොපුරවා හිස්ව තබා ගත්තේ පන්තියට අවශ්‍ය සහ සුදුසු නායකයා යළි කරළියට ගෙන ඒමේ පන්තිමය උවමනාව අනුවය. ගතවූ වසර තුළ සජිත් ප්‍රේමදාස නව යූ.එන්.පි.යේ නායකයා බවට පත් වුවද, ජනාධිපති ධුරයට තරග කිරීමට අවස්ථාව ලැබුණද, පසුව විපක්ෂ නායකකම ලැබුණද, ඔහු ධනපති පන්තියේ නායකයා බවට පත්වීමට තවමත් සුදුසුකම් ලබා නැත. ඔහුගේ පාර්ලිමේන්තු නායකත්වය තබා දායකත්වයද රටට පෙන්වීමට අසමත් වී තිබේ. සජිත් අනුකාරක නායකයකු මිස ධනපති පංතිය තුළින්ම බිහිවූ සහජ දක්ෂකම්වලින් යුත් නායකයෙකු නොවේ. එදා නායකත්වය සඳහා ගාමිණි දිසානායක පරදවා ප්‍රේමදාස වැඩි ඡන්දෙන් පක්ෂය තුළ ජයග්‍රහණය කළේ තම සහජ දක්ෂතා තුළිනි.

සජිත් නායකත්වයට ආධුනිකයෙකි. ඔහුට වැරදුනේ කොතනද? ඔහු යූ.එන්.පී.කාරයෙකුට වඩා, වඩා හොඳ ශ්‍රී ලංකාකාරයෙකු බව පෙන්වීමට ගිය හෙයිනි. තම පියා වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාස අනුගමනය නොකර, මහින්ද රාජපක්ෂ අනුගමනය කරමින් මහානායක හාමුදුරුවන් ඇසුරු කිරීමට පෙළඹුණේය. ‘මා නවලිබරල්කාරයකු නොවේ’ කීමට තරම් එඩිතර වූයේ, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය නොහොත් පොහොට්ටුවේ ඡන්ද පදනම ඉලක්ක කර ගනිමිනි. මහින්ද රාජපක්ෂ කොතැනකවත් තමා නව ලිබරල්වාදයෙන් ඉවත්වීය යයි කීමට තරම් එඩිතර නොවීය. එහෙත්, සජිත්ට තමා නියෝජනය කරන්නේ ධනපති පන්තිය බව වටහා ගත්තේ නැත. නැත්නම් ඔහු උත්සාහ කළේ ජනතාව ගොනාට ඇන්දවීමටය.

රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉබ්බා මෙන් සෙමින් සෙමින් ඉවසා දරාගනිමින් පසුගිය වසර 1 1/2 ගතකළේ මාන බලමිනි.

අවිවාදයෙන්ම, අධිරාජ්‍යවාදී කඳවුර සජිත් දෙස මාන බලමින් සිටින්නට ඇත. සජිත්ගේ පාර්ලිමේන්තු භූමිකාව අසාර්ථකය. රණසිංහ ප්‍රේමදාස ගොඩනැගුණේ විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයකු වශයෙනි. සජිත්ගේ විපක්ෂයේ භූමිකාවද සෝචනීය තත්ත්වයකි. ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් මෙන් ජනප්‍රියවාදය පසුපස යන වොයිස් කට් දේශපාලනඥයෙකු බවට පත්ව ඇත. සජිත් පරිණතභාවයක් ලබා නැති අතර, දැනුමද හුදෙක් කටපාඩම් කිරීමෙන් ලැබූ දැනුමකි. විචාර බුද්ධියක් ප්‍රදර්ශනය කිරීමට අසමත් වී තිබේ. තවමත් දේශපාලන වලිප්පුවෙන් පෙළෙන දරුවෙකි.

රනිල් තම පියා (එස්මන්ඞ්) සහ මාමා (ජේ.ආර්.) මෙන්ම කපටියෙකි. කපටි නරියාගේ මෙන්ම කවට අන්දරේගේ හාස්‍යජනක ගති ලක්ෂණද රනිල්ට පිහිටා තිබේ. උපාය දක්ෂයකු බව රටම පිළිගත්තද, ඔහු උපායමාර්ග සහ උපක්‍රම අතර ගැළපීමක් නොමැතිවීම නිසා වැරදුණ අවස්ථා බොහෝය. ගාමිණී දිසානායක, ලලිත් ඇතුලත්මුදලිට මෙන් ජනතා ආදරයන් දිනා ගැනීමට රනිල් අපොහොසත් විය. අත ළඟට ආ ජනපති ධුරය අහිමි වූයේ ඒ නිසාය. එහෙත්, ධනපති පන්තියට සුදුසු අවශ්‍ය නායකයා තවමත් ඔහුය. ධනපති පන්තියේ විශ්වාසනීය පුද්ගලයා තවමත් රනිල්ය. රනිල් ජේ.ආර්.ටත් වඩා යථාර්ථය දකින නායකයකු බවද කිව හැකිය.

පසුගිය සතියේ රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ සජිත් ප්‍රේමදාස ජාත්‍යන්තර වර්ධනයන් පිළිබඳ ප්‍රකාශයන් කර තිබුණි.

රනිල් වික්‍රමසිංහ චීනයේ සංවර්ධනය ගැන සඳහන් කරමින් මෙසේ කියා සිටියේය.

”චීනය ඇත්ත වශයෙන්ම ලොවේ දෙවන ආර්ථික බලවතා නොව පළමුවෙනි බලවතා වී හමාරය. චීනයේ යෝධ සංවර්ධනය, ඉතිහාසයේ කෙටි කාලයක් තුළ විශිෂ්ඨය. අපටද උගත හැකි පාඩම් තිබේ. නව සේද මාවත ආර්ථික ව්‍යාපෘතිය අපි දකින යථාර්ථයක්.”

එම සතියේම සජිත් ප්‍රේමදාස G7 කණ්ඩායමේ නවතම ආර්ථික ව්‍යාපෘතිය ගැන සඳහන් කිරීමට ඉක්මන් විය. ඔහු මෙසේ පවසා ඇත.

”G7 කණ්ඩායම ලොව යළි ගොඩනැඟීමේ (බීබීසී ආර්ථික ව්‍යාපෘතිය) ආර්ථික ව්‍යාපෘතියට ඩොලර් ට්‍රිලියන හතළිහක් වෙන් කර ඇති හෙයින්, අපේ රටත් ඊට එක් විය යුතුය.”

සජිත් පැනලා එම ප්‍රකාශය කළේ රනිල් වික්‍මසිංහ ඉලක්ක කොට ගනිමිනි. රනිල් Belt And Road චීන ව්‍යාපෘතිය ගැන සඳහන් කිරීමට ප්‍රතිචාරයක් දක්වමින් කළ ප්‍රකාශයකි. G7 නව ආර්ථික ව්‍යාපෘතිය තවමත් අදහසක් පමණය. යථාර්ථයක් නොවේ.Belt And Road ව්‍යාපෘතිය ජීවමාන ව්‍යාපෘතියකි. ශ්‍රී ලංකාවද එහි කොටස්කරුවෙකි. රනිල් යථාර්ථය දුටු අතර, සජිත් දකින්නේ සිහිනයයි. දෙදෙනා අතර වෙනසද එයයි.

ධනපති පන්තියට දේශපාලන පක්ෂයක් අවශ්‍ය වී තිබේ. එය සපුරාලීමට රනිල් ඉදිරිපත් වී සිටී. එය පන්තියේ වුවමනාවය. හාවා පරදවා ඉබ්බා ජයගත හොත් පුදුමයක් නොවේ.