හර්ෂිණී පුෂ්පමාලා ආරච්චිගේ ලියයි ෴

ඒ මා නිතර යන එන පාර ය. කලක සිට පාර අද්දර කොස් විකුණන යුවළකි. බොහෝ විට එතැනින් කොස් උරයක් රැගෙන යන මම එදින ද එතන නතර  වීමි. කොස් වර්ග දෙකකි. එකක් එතරම් පැසී නැත. 

 ‘‘හොඳට පැහිච්ච එකෙන් දෙන්න.’’  එතැන හුන් ස්ත‍්‍රියට කිමි. 

ගෙදර ගොස් බලන විට පැසුණු කොස් උඩ ද නො පැසුණු කොස් යට ද විය. උදෑසන එතැනින් යන විට ඇසෙන රේඩියෝ නාදයකි. 

 ‘ ධර්මයේ හැසිරෙන්නා ධර්මය විසින් රකිනු ලබයි!’ ඔවුහු බණ අසති. 

කොළඹ සිට පාදුක්කට ගමන් ගත් බසයකි. හෝමාගම සිට මීගොඩට යන්නට ද සෑහෙන වේලාවක් ගතවිය. පැයට සැතපුම් 30ටත් අඩු වේගයකින් සිත නො සන්සුන් වෙන තරමට ම සන්සුන් ව ගමන් ගත් රථය පාදුක්කට කිට්ටුකොට  හැටට හැටේ යන්නට පටන් ගත්තේ ය. පාර ම බසයට ය. යනවාට වඩා දැනෙන්නෙ උඩ විසිවෙන බව ය.

 රියදුරු අසුන ඉදිරියේ විදුලි එළි විසිකරමින් දිදුලන විෂ්ණු කතරගම ඇතළු දේව මණ්ඩලයකි. බුදු හිමි ද එතැන ය. දෙවියෝ ද මිනිස්සු ද උඩ ගොස් බිම වැටෙති.

 ‘‘ දේවමණ්ඩලේ ම ආවේශ වෙලා. ඩ‍්‍රයිවර් වරං අරං. වැටුණොත් අතපයත් කැඩෙයි. හයියෙන් අල්ලගං’’ අසල හුන් අම්මා කීවා ය. 

මෙවැනි කතන්දර කොතෙකුත් මතකයේ ඇත. පිළිම පින්තූර වැඳ දුම් අල්ලා මහහඬින් බණ අසන කල, ධර්මය තමන් රකිතැයි මිනිස්සු සිතති. උදේ නමයයි තිහ දහය වන විට නගරයේ බොහෝ කඩවල දොර ලෑලි විවර වන්නෙ සුවඳ දුම්ගුලි පිට කරමිනි. ඉන්පසු වැයෙන්නේ සෙත් පිරිත් ය. එහෙත් ප‍්‍රතිපත්තිය පිළිබඳ බහුතරයකට අදහසක් නැත. දිනපතා පුරුද්දට කරන මේ වැඩ ටික තමුන්ට ලක්ෂ්මිය උදා කර දෙතැයි ඔවුහු සිතති. 

එසේ නො සිතන මිනිස්සු ද ඉඳහිට හමුවෙති. 

උබේසේන මාමා සිය මිත‍්‍රයා වූ ‘වෙරිජෝන්’ සමග නාච්චිමලේ ආරණ්‍ය සේනාසනයට ගියේ සිල්සමාදන් වීමට ය. තරුණ වියෙහි වූ ඔවුන්ගේ කුලුඳුල් සීලසමාදානය එය විය. ටික වේලාවකින් පටන්ගත් භාවනා වැඩසටහනකි. එරමිණියා ගොතාගෙන දෑස් තදින් පියාගෙන සිටින අතරේ කකුල කන කූඹියෙකි. කූඹියා ඇඟට තබා පොඩිකර භාවනාවට නැවත අවතීර්ණ වුව ද එය මහා අමාරු වැඩකි. ඔහුගේ ම වචනයෙන් කියනවා නම් ‘බරබාග දෙකක් කර මත තබා ගෙන ඇතිවාක් මෙන්’ සිරුර රිදුම් දෙයි. බාගෙට දෑස් හැර බැලූ කල දකින්නට ලැබුණේ දෑස් බාගෙට පියාගෙන අපහසුවෙන් සිටින වෙරි ජෝන් ය. 

 ‘‘උබේසේන කසිප්පු තියෙනවා ඇල්ලෙන් එහා. ’’ වෙරිජෝන් කොඳුරයි. 

 භාවනාවෙන් පසු නැගිට ගත් දෙදෙනා උතුරුසළුව පන්මල්ලට ඔබාගෙන කසිප්පු තිප්පොලට යන්නේ  ඇඟේ අමාරුව සමහන් කර ගන්නට ය. කසිප්පු දුන් සුවතාවෙන් ඉක්බිති ඔවුහු නිවෙස් බලා ආහ. ඔවුන් ගත් සීලය කිසි දිනෙක පවාරණය කළේ ද නැත. 

 ෙතරුණ වියේ කරත්ත රස්සාව කළ උබේසේන මාමා වියපත් වියේ දි ගොවිතැන් කළේ ය. හැම විට ම සිනාමුසු මුවින් සිටි ඔහු ගෙදර දොර යුතුකම් මෙන් ම සමාජයට ද සිය යුතුකම් ඉටු කළේ ය. ඔහු කවදාවත් පන්සල් ගියේ නැත. නැවත සිල් සමාදන් වූයේ ද නැත. ඔහු කිසිවෙකුටවත් කරදරයක් කළේ නැත; කරදරයක් වූයේ ද නැත. 

 තරුණවියේ දි ගත් සීලය පවාරණය නො කොට ම ඔහු මිය පරලොව ගියේ ය. මරණින් මතු ඔහුට කුමක් වීදැයි මම නො දනිමි. 

 ධර්මයේ හැසිරිමත් ධර්මය පරිහරණය කරමින් තම සිත රවටා අනෙකුන් රැවැට්ටීමේ කූට කමත් එකක් යැයි බහුතරයක් සිතති. එය කොතරම් සාමාන්‍යදැයි කියතොත් රටපාලනය කරන දේශපාලක කෛරාටිකයන්ගේ උපක‍්‍රමය ද එය ය. වෙනස ඇත්තේ ඔවුන් ඒ පිළිබඳ සවිඥානික වීම ය. 

හර්ෂිනී පුෂ්පමාලා ආරච්චිගේ ලියයි. ෴

එංගලන්තයේ ගුරුවරියක වන රියාන් ටේ‍්‍රසි ලේඛිකාවක් ද වෙයි. when isla meets luke meets isla  සහ isla and luke# Make or Break? ඇය විසින් රචිත යොවුන් නවකතා දෙකක් ය. එකී පොත් ද්වය අප හමුවුණු වෙලාවේ සහ ආදරේද හිතමු හෙමින් ලෙස සිංහලට අනුවර්තනය කරන්නී චතුපමා අබේවික‍්‍රම ය.

ලංකාවට නම් එය අමුතුම තේමාවක යොවුන් නවකතා ය. සමහරෙකුගේ හෘද ස්ඵන්දනය වේගවත් කරන්නට තරම් සමත්වන කතා ය. එහි ප‍්‍රධාන චරිත වන්නේ ලූක් සහ අයිලා නමින් යුතු අවුරුදු දහසයක යොවුන් දරුවකු සහ දැරියකි. කෘතිය පුරා ඔවුන්ගේ එදිනෙදා ජීවිතය, අධ්‍යාපනය සහ ලිංගිකත්වය ද විවරණය කරන්නේ අපූරුවට ය. තම නිවසේ දි අයිලා සමග රමණයේ යෙදුන ලූක් බරපතළ කම්පනයකට පත්වන්නේ ලූක්ගෙ මව කාමරයේ දොර විවර කිරීම නිසා ය. ඒ ගැන පසුව සිදු කරන සංවාදයේ දී ලූක්ගෙ මව මතු කරන අදහස් බොහෝ සෙයින් වැදගත් ය.  

 ලූක්ට ඇත්තේ ඒ ගැන පශ්චත්තාපයකි.

....

ඉතිං මේ සිද්ද වෙච්ච දේ. අයිලත් එක්ක මේ සිද්ද වෙච්ච දේ තමයි අම්ම අවුල් වෙන්න මං කරපු පළවෙනි බරපතළ වැඩිිහිටි ගණයේ වැරැද්ද. මට තවත් ඉවසගෙන ඉන්න බෑ. මං එයාට කතා කරන්න  ඕන.

 ‘‘ අම්මෙ,එදා දවල්, අර මේ...’’

 එයාගෙන් කිසි උදව්වක් නෑ. එයා පත්තරේට උඩින් කන්නාඩියටත් උඩින් මගේ දිහාට එබිකම් කරනවා. මට වචන නැතුව ගිහිං.

 ‘‘ අර.. අයිලයි මායි ..මේ.. මගෙ කාමරේ ඉද්දි...’’ 

 ඔන්න එයා පටන් ගන්නවා.

 ‘‘ ඔව් අර මහ දවල් ඔය දෙන්න සෙක්ස් කරකර ඉද්දි නෙ, මගෙ ගෙදර, මං ඔයාට කතා කරලා දොරටත් තට්ටු කරලා උත්තරයක් නැති තැන කාමරේ ගාවට ආවම දැක්කෙ, එදා දවල් නෙ නේද ලූක්?’’  (පිටු අංක 191*

...

‘‘ මේ.. මට ඇත්තටම.. අපිට ඇත්තටම සමාවෙන්න. අයිලා හුඟක් අවුලෙන් ඉන්නෙ, එයාට මෙහෙ එන්නවත් හිතෙන්නෙ නෑ ලූ. අනේ අම්මෙ තරහ ගන්න එපා.

 ‘‘ ඔයාට වැදගත් ම දේ තේරෙන්නෙ නෑ ලූක්.  ඕගොල්ලො ඒ ගැන ඔච්චර අපහසුතාවෙට පත් වෙනව නං,  ඕගොල්ලො ඒක නො කර ඉන්න  ඕන. වැඩිහිටියො වගේ හැසිරෙනව නං, ඒ ගැන වගකීම තමන්ට ගන්න පුළුවන් වෙන්න  ඕන. අයිලට මෙහෙ එන්න බෑ වගේ නං, මට මූණ දෙන්න බෑ වගේ නං, ඒකෙන් කියවෙන්නෙ ඔය දෙන්නා සෙක්ෂුවල් සම්බන්ධෙකට යන්න තරං මෝරලා නෑ කියන එක. නිකං හිතන්න, අයිලා ප්‍රෙග්නන්ට් වුණා නං? පොඩි එකෙක් වෙන්න හදන්න එපා. ඔයා දෙන්න බබෙක් හදන්න ලෑස්ති ද? මිස්ටර් කෙල්මන්ලට මුනුබුරෙක් හදලා දෙන්න ලෑස්තියි ද? මං හිතන්නෙ නෑ මේවා ගැන මුකුත් හිතල නැතුව මොනවද  ඕගොල්ලො කරගන්න හදන්නෙ?’’ (පිටු අංක 192)

....

‘‘...බබෙක් හදන්න වත් ලෙඩක් හදාගන්න වත්  ඕන නැති මිනිස්සු  නං චෙක් කරනව, ලෙඩක් හදාගන්න වත්  ඕන නැති මිනිස්සු නං චෙක් කරනව, ඒ නිසා  ඕගොල්ලොත් කරන්න වෙනව. ඔය දෙන්න මුලින් ඔය දෙන්නව තේරුම් බේරුම් කරගෙන ඉන්න ඕන ඔයා දන්නවද තාත්තයි මායි කසාද බැන්දෙ ඇයි කියල? ඒ අපි දෙන්න සංසාරෙ පතාගෙන ආපු නිසා වත් හොඳට ම ගැළපෙන නිසා වත් නෙමෙයි. මැතිව් මගේ බඩට ඇවිත් මාස හතරක් වෙලා තිබ්බ නිසා. අපි බැන්දෙ නැත්තං මගෙ දෙමව්පියො ලැජ්ජාවෙ මැරෙන නිසා. ඒක විනෝදයක් විතරක් නෙමෙයි ලූක්. ඔයා සෙල්ලං කරන්නෙ ඇත්ත ජීවිතේ එක්ක. මං මැතිව් හම්බුණ එක ගැන පසුතැවිලි වෙන්නෙ නෑ කවදාවත්, ඒත් මං තව පොඞ්ඩක් ඉමං එවසුව නං තව පොඞ්ඩක් හිතුවනං කියල මට හිතෙනවා. මං එවෙලෙ කරන්න  ඕන මොනවද කියලා කවුරුහරි මට කියල දුන්නනං කියලා මට හිතෙනවා. මං ඔයත් එක්ක තරහ නෑ. මට කේන්තිත් නෑ. ඔය දෙන්න ඒක එන්ජෝයි කරනව ඇර සිරියස් ඒ ගැන හිතල නැති නිසයි මට අප්සට්.  ඕගොල්ලො ආරක්ෂිතයිනං ප‍්‍රශ්නයක් නෑ, එහෙමත් නෑනෙ. ඔය දෙන්න මුලින් ඔය දෙන්නව අඳුනගන්න. ඊටපස්සෙ සෙල්ලං කරන්නෙ නැතුව වැඩිහිටියො වගේ හැසිරෙන්න.’’(පිටු අංක 192)

මේ කතාව ඊනියා සංස්කෘතික කඩතුරාවෙන් වැසුණු ලංකාවේ අම්මෙක් යොවුන් දරුවෙකුට කියන්නේ නැත. එසේ කිව යුතු යැයි සමාජයේ බහුතරයක් දෙනා අනුමත කරන්නේ ද නැත. ඔවුන්ට අනුව ලංකාව බටහිර රටවල් මෙන් සංකර නැත. 

කොයි දේත් හොරෙන්, වහලා, හංගලා, රහසින් කරන විට මාර ම සංස්කෘතිකය; සදාචාරාත්මක ය. 

අප බාල කාලයේ ද පාසල් වියේ හුන්  කෙල්ලන් ඉඳහිට තාත්තලා නැති දරුවන් බිිහි කළහ. සමහර සිද්ධිියක දෙම්විපින් ඒ බව වටහා ගන්නේ සිය දියණියගේ කුසට මාස හතරක් පහක් ගතවූවාට පසුව ය. 

අද දවස පෙරට වඩා ලෝකයට විවර ය. නිතරදෙවේලේ මාධ්‍ය තුළින් ද පෙනෙන දේ සමග දරුවන් සිටිනුයේ ද ලිංගික ප‍්‍රබෝධයකිනි. එනිසා ම ගෙදරින් දෙන්නට බැරි දැනුම පාසලින් වත් දිය යුතු ම ය. අවුරුදු 12 යනු ඊට සුදුසු ම වයස ය. ‘අපේ හතේ පොත’ දුටු මතින් සංඝ සමාජයත් ඊනියා සුචරිතවාදිනුත් කලබලයට පත්ව ඇත්තේ කුහක කම නිසා ය. පන්සල් තුළ සිදුවන ළමා අපචාර පිළිබ`ද අටුව ටීකා අවැසි නැත. පොතකින් හෝ දරුවන් දැනුවත් වන්නේ නම් අඩු වශයෙන් තමන්ගේ රැුකවරණය හෝ තමන්ට සලසා ගත හැකි ය. ඒ දැනුවත් කිරීම නවතා දමන තරමට ගොදුරු සොයන්නන්ට ද සැප ය. 

හර්ෂිණී පුෂ්පමාලා ආරච්චිගේ ලියයි. ෴

ඒ මීට ටික කලකට පෙර සිදු වූවකි. රාත‍්‍රිය ද කන්තෝරුවේ නතරව වැඩ කළ යුගයකි. වැඩිපුර කරනු ලබන වැඩ වෙනුවෙන් අතිකාල දීමනා ලැබීමට නියමිත ය. ටික දිනකට පසු සිදුවන පිපිරුමකි. සජීවි ආත්ම නො සිටිය ද අතිකාලයට අවැසි පැමිණිමේ සහ පිටවීමේ අත්සන පැහැදිලි ව ඇත. වරද කළ වුන් වරද පිළිගන්නට සූදානම් නැත. වරද නම්  වරද හෙළිිදරව් කිරීමය!

රාජකාරිය වෙනුවෙන් රාජකාරි ගමන් යතොත් ගමන් වියදම් ඉල්ලුම් කිරීමට  හැකි ය. පෑ ගණන වැඩි වන තරමට ඉල්ලුම් කළ හැකි දීමනා ද ඇත. සැබෑ පිටවීම සහ පැමිණීවේ වේලාව කීය වුවත් ගමනට සැබෑ ලෙස වියදම් වූවාට වඩා මුදලක් ඉන් ලබා ගන්නට ගමන්ගන්නෝ සමත් වෙත්.

නිවසක් හදන්නට නිවාස සැලසුමක් අනුමත කරවා ගන්නට පළාත් පාලන ආයතනයකට යා යුතුවාක් මෙන් ම අදාළ අයදුම්පත් ලබා ගැනීමේ සිට ම මුදල් ගෙවිය යුතු ය. නීත්‍යනුකූලව ගෙවිය යුතු මුදල ඇරුණු කොට සන්තෝසමක් ලෙස මුදල් ලබා නො දුන්නොත් වැඩේ සිදු වන්නේ නැත. 

 මැතිවරණ වවුචර් විගණනය වන්නේ නැත. කිට්ටුව පාත ඡන්ද පොළකට රාජකාරියට ගියත් වටවංගු පාරක් දමා තාවකාලික නවාතැනක ද ලැඟුම් ගත්තා සේ වවුචරය දමා ගාණ දික් කර ගන්නට රාජකාරියට යන්නන් මැළි වන්නේ නැත. 

ආයතනයට පරිගණක මිල දී ගැනීමේ සිට සිදු වන මිල දී ගැනීම්වලින් කීයක් හෝ මඩි ගැසීමට ලොක්කන් ද මැලි වන්නේ නැත. අවුරුදු පහෙන් පහට රජය මගින් ලොක්කන්ට දෙන වාහන බලපත‍්‍රය පහෙන් පහට ලක්ෂ ගණනකට විකුණා ගන්නට ද ඔවුන්ට හැකි ය. පහෙන් පහට වාහන මාරු කරනවාට වඩා එක අතකින් එය නරකත් නැත. රජයෙන් අනුග‍්‍රහ පිටුබල දුන් පමණින් නාස්තිකාර ලෙස වාහන මාරු කළ යුතුත් නැත.  

ලොක්කන් නිල සහ නො නිල වශයෙන් ලබා ගන්නා මූල්‍ය අනුග‍්‍රහ තුළ සාපේක්ෂව සොච්චමක් ලබා ගන්නා පොඞ්ඩෙක් පොඩි සොරකමක් කළාට කමක් නැත. ඒ බහුතරයක් පොඞ්ඩෝ හිතන හැටි ය. එහෙත් ලොක්කන්ගේ නිල හෝ නො නිල ආදායම අනෙකුන්ට ජනතා බදු මුදල් සොරකමට විවර කර ඇති කවුළුවක් නො විය යුතු ය. 

ඒත් ඒ රාජ්‍ය සේවයේ හැටි ය. බහුතරය දැඩි බෞද්ධයන් ය. ‘‘ අදින්නාදානා වේරමණි සික්ඛා පදං සමාදියාමි.’’ දෙවන සිල් පදය ඔවුන් වරදින් ගළවනු ඇත. 

කන්තෝරු යාමට ප‍්‍රමාද වූ දිනකි. වරුව කෙටි නිවාඩුවක් දක්වා අඩු කර ගැනීමට සිතා දුවන දිවිල්ල දකින අසල්වැසියකු පවසන්නේ කලින් වෙලාව දාලා නිවාඩුව මගෑර ගැනීමට උපක‍්‍රමයක් සකසා ගන්නා ලෙසට ය. 

දරුවන් ඉපදෙන්නටත් මත්තෙන් පදිංචිය වෙනස් කොට ‘‘හොඳ’’ පාසලකට ළමුන් ඇතුළත් කිරීම සඳහා කූටලේඛන සකසන වැඩිහිටියන් කොතෙකුත් මා දැක ඇත. 

138 බස්රථයේ ඉතිරි මුදල් රුපියල දීමට මැළිව මාරු කාසි නැති මගීන්ට කඩා පනින බස් කොන්දොස්තර මාකුඹුරේ පිහිටි බෝ රුක අසල ‘පින් පෙට්ටියට‘ පඬුරු දමා දොහොත් මුඳුන් දී වැඳ වැටීම නිතර දකින දසුනකි. 

සොරකම ආගමින් මුවා කොට පව් සෝදා හෘදය සාක්ෂියට අවනත කරවා ගැනීමට ඔවුහු සමත් වෙති.

සොරකම් කිරීමත් ඊට පිටුබලය දීමත් මෙසිරිලක්වාසීන්ට සාමාන්‍ය දෙයකි. දේශපාලකයෝ මහජන මුදල් රිසි ලෙස සොරකම් කරති. එහෙත් එවැනි සොරුන් තමන්ගෙන් වෙන්කොට දකින්නට බහුතර පුරවැසි සොරුන්ට නො හැකි ය. සුනාමි සොරා රටේ ඉහළ ම පුටුවේ තැබීමට පුරවැසියන් තීන්දු කරන්නේත්  සිරිලිය සෙරට දඬුවම් කිරීමට අනෙක් පස සොර නඩය මැලිවන්නේත් සියලු සොරුන් රජුන් කිරීමට පුරවැසි අනුමැතිය ලබන්නේත් බැඳුම්කර සොරු හෙළි නො කොට ම පාර්ලිමේන්තු සැසිය අවසන් වන්නේත් සොරුන්ට සොරුන්ගේ ඇති ළබැඳියාව නිසා ය.   

 සොරුන් කිරුළ දරනා කල සොරුන් අල්ලා ගැනීමට දිවා රෑ වෙහෙස වූ මිනිසුන් බහුතර පුරවැසියන් ඉදිරියේ ජෝකර්ලා වීම  මෙහෙව් චෝරලන්තයක් තුළ නො වැළැක්විය හැකි ය.